0160. Przegląd popularnych anime XXI wieku (cz.VI) - Bakemonogatari

Bakemonogatari

Data premiery: 03.07.2009

Czas trwania: 15 x ok. 24 min

Gatunek: Tajemnice, Nadprzyrodzone, Romans, Wampiry

Studio: Shaft

Bazuje na: Light novelka

>>Zapowiedź 1 & 2<<

~Opis fabuły~

Niegdyś wampir, a dzisiaj całkiem zwykły uczeń liceum - Koyomi Araragi. Uratowany przez tajemniczego mężczyznę Meme Oshino, zdołał wrócić po ugryzieniu do swojej ludzkiej postaci, zachowując jedynie drobne ulepszenia jak szybkie leczenie czy poprawa wzroku. Pewnego dnia ratuje on spadającą z nieba, dosłownie, dziewczynę z jego klasy - Senjougaharę Hitagi. Zaniepokojony jej nienaturalnie niską wagą, pomimo protestu, postanawia jej pomóc i tak też rozpoczyna się jego historia, w której stara się uratować te, które cierpią z powodu nękających je duchów czy demonów...

~Recenzja~

Gdyby nie fakt, że przeszła mi przez głowę myśl by mimo wszystko dać ostatnią szansę odrzuconym przeze mnie tytułom, nawet jeśli miałoby to oznaczać, że przemęczę się tylko i wyłącznie dla recenzji pełnej hejtu i negatywnych ocen (zdecydowanie dawno nie było już takich poniżej przeciętnej), ten post nigdy by nie powstał. Uważa się, że Bakemonogatari jest tym typem serii, który albo do Was przemówi i będziecie go kochać oraz uważać za coś wyjątkowego, albo wręcz przeciwnie - zupełnie nie zrozumiecie, czym się tutaj w ogóle zachwycać. I niby można tak powiedzieć o każdej produkcji, która kiedykolwiek ujrzała światło dzienne, ale chyba zgodzicie się ze mną, że gdy w grę wchodzą tytuły tak z zewnątrz dziwne i przehypowane, określenie to znajduje pewną rację bytu. Zarówno po pierwszym (nieudanym) podejściu, jak i tym drugim (już z zakończeniem), zdecydowanie postawiłabym siebie po tej drugiej stronie konfliktu. Czasami mam tendencję do odrzucania czegoś pod wpływem chwili, jednak w tym przypadku obejrzenie do końca wcale nie oznaczało (ba! nawet się nie łudziłam), że swoje zdanie znacząco zmienię. Mówiąc prosto - zwyciężyła chęć postawienia własnej oceny i skomentowania tytułu w odniesieniu do całości. Mówiąc jeszcze prościej - tak, po prostu miałam ochotę wyrazić swój brak poparcia dla tego tytułu. Don't judge me.

Bakemonogatari jest inne - to trzeba przyznać. Podejrzewam, że właśnie ta inność jest głównym czynnikiem, dla którego seria ta zbiera tak pokaźne ilości widzów czy pochwał. Ta inność jednak równie dobrze może stać się głównym czynnikiem, dla którego wcale nie chce się jej więcej próbować. Na stopniu wyżej, czy może niżej w zależności jak na to spojrzeć, względem inności stoi dziwność - i faktycznie można powiedzieć, że Bakemonogatari jest też trochę dziwne, w tym całym swoich wyrazie. Dla jednych mniej, dla drugich bardziej. Jedni uznają to za intrygujące, a drudzy nie będą wiedzieli co dokładnie mają o tym myśleć, więc tak czy inaczej, powinni raczej oglądać dalej by się przekonać. Problem pojawia się wtedy, kiedy inność/dziwność przekroczy kolejną granicę, znaną też jako granicę dobrego smaku. Wtedy, moi drodzy, zaczynamy się męczyć. 'Męczące' to swoją drogą bardzo dobry epitet dla Bakemonogatari i sama wręcz czuję podziw dla swojego samozaparcia, że zmuszałam się do oglądania kilku odcinków dziennie ażeby tylko mieć go jak najszybciej za sobą. Czego się nie robi, nie? Pozwólcie więc, że się ze swojego stanowiska odpowiednio wytłumaczę, bo w końcu po to też decydowałam się na te męczarnie. Kojarzycie pewnie te historie, w których główny bohater po kolei pomaga swoim koleżankom (często "nowo" poznanym, a jak) w ich problemach. Chciałoby się rzec że Bakemonogatari, które oczywiście jest kolejnym tytułem do odstrzału z tej grupy, wyróżnia się na ich tle swoimi nadprzyrodzonymi elementami. Po części prawda, po części nie. Bakemonogatari po prostu uczyniło to swoją podstawą, są one tutaj bardziej jasne i konkretne, a ich obecność nikogo nie zaskakuje, bo przecież to na nich bazuje cała fabuła. Nie jest to oczywiście żaden minus czy punkt, do którego trzeba się koniecznie przyczepiać, wręcz przeciwnie - przyczepić to się można do całej reszty, bo nie dość, że wątki z wykorzystaniem tych lokalnych legend czy opowieści (tudzież wierzeń) potraktowane zostały płytko, tak wszystko inne w kwestii fabuły jest jedną wielką powtórką utartych już schematów. Bakemonogatari podzielone zostało na 5 różnych historii, w których rzecz jasna nasz główny bohater pomaga różnym pannom poradzić sobie z ich problemami. Trwają one średnio dwa odcinki i za każdym razem zaczynają się tak samo, przebiegają tak samo i zgadnijcie co, nawet kończą się tak samo. Jedynym elementem, który nawet jeśli się powtarza, trochę wyłamuję na tle reszty to obecność Oshino Meme, jego udział w anime został natomiast ograniczony do podejrzewam kolejnych sezonów, sam on jedynie rzucał cień na Araragiego, do którego w końcu dojdę.  Trudności, z którymi przychodzi im się zmierzyć były ok (pierwsze dwie mimo wszystko najbardziej ciekawe), aczkolwiek pragnęłabym dla nich większego rozwinięcia czy przemyślenia, bo ciągły schemat nie pomagał w zainteresowaniu czy nawet zaskoczeniu, a w dużej mierze przypominał problemy młodzieży w nadprzyrodzonym wydaniu. No ale jak to?! Dwa odcinki i brak rozwinięcia? Otóż tak, moi drodzy. Kiedy 90% anime to dialogi, z których 50% nie wnosi do fabuły nic konkretnego (bo nie zrozumcie mnie źle - nie mam nic przeciwko "gadanym" seriom, o ile mają one w tym jakiś cel), tak to właśnie wychodzi. Jeśli przepadacie za akcją, to anime Wam go nie za pewni. Przepadacie za romansem? Choć oczywiście niemalże każda z bohaterek kończy z uczuciami lub zachowaniami co najmniej blisko przyjacielskimi z Araragim, a wśród nich jedna zdobywa u niego specjalne względy (kto wie dlaczego), osobiście odradzałabym sięgania Wam po Bakemonogatari z tego właśnie powodu. Wątek ten został totalnie zdominowany przez Senjougaharę (i jej gadanie + fanserwis rzecz jasna) i szczerze mówiąc, widz nie wyciąga z tego zupełnie nic. A chyba po to się ogląda romans, żeby mimo wszystko jakieś emocje z niego wyciągnąć, prawda? Przynajmniej ja tak myślę...

Akurat jeśli o Senjougaharę chodzi to trzeba jej oddać, że sztampowością nie grzeszy wśród tsundere postaci, nawet jeśli są to jedyne dobre słowa jakie od siebie mogę na jej temat napisać. Na tle Bakemonogatari zdecydowanie też się ona wyróżnia, jednak czynnikiem zachęcającym bym jej osobiście nie nazwała, skoro dominowany przez nią wątek romantyczny nie wypadł najlepiej, a nowe info na jej temat przeszło do historii w momencie zakończenia jej wątku, czyli drugiego odcinka, no! Ewentualnie trzeciego. Sztampowością charakteru odznaczał się za to Araragi, a przynajmniej w dużej mierze, bo jak już pisałam, cień na niego rzucał Oshino (+ bolała mnie jego niedomyślność), czyli najciekawszy bohater, o którym po tych 15 odcinkach, w przeciwieństwie do reszty, wiemy bardzo niewiele. Jak mniemam wampirzą przeszłość Araragiego dane widzom będzie poznać w innych sezonach z serii Monogatari i szczerze powiem, jest to chyba jedyny element, który w połączeniu z Oshino w jakiś sposób zmusiłby mnie do dalszego oglądania (na pewno nie jest to reszta typowych żeńskich postaci). Z kontynuowaniem jest jednak jeden WIELKI problem i wcale nie jest to dość przeciętna, schematyczna w większości fabuła czy nieciekawi/irytujący bohaterowie. Bakemonogatari najbardziej męczy swoim "zewnętrznym" pomysłem na siebie. Gdyby nie on, tytuł ten stałby się oczywiście bardzo przeciętnym przykładem tego typu produkcji, ale szczerze - przynajmniej dałoby się go oglądać. Zacznijmy może od tego, co rzuca się w oczy już na samym starcie (oprócz tego długiego pantyshota). Szybki przeskok pojedynczych klatek Z NAPISAMI, o których przeczytania potrzeba ciągłego pauzowania odcinka. Osobiście po jednym razie się poddałam i nawet nie próbowałam, bo moim zdaniem mija się to z celem czerpania jakiejkolwiek przyjemności z oglądania. Samo anime ogólnie charakteryzuje się dużą ilością pojedynczych klatek, na których broń Boże za dużo elementów nie może się ruszać jednocześnie, jedne są totalnie abstrakcyjne, z użyciem normalnych zdjęć, geometrycznych wzorów i jak mniemam, plansz z pewnym znaczeniem. Nie pytajcie o jakiś głębszy sens, bo osobiście go nie widzę, przynajmniej póki co. Większych animacji jest tyle, co kot napłakał, ale czego się dziwić po anime, które polega na gadaniu, a nie akcji. Całe szczęście, że chociaż ich poziom był bardzo zadowalający, a mam tutaj na myśli przede wszystkim nieliczne walki. Reszta wypadała tak sobie, natomiast w oczy rzucała się sztuczna "mowa" u bohaterów, jak u kukiełek, które mogą tylko kłapać dziobami. Sam projekt postaci to już raczej kwestia gustu, mnie się nie bardzo podobał, nawet jeśli przy zbliżeniach wyglądały one jak najbardziej ok. Przy dalszej perspektywie brakowało im dokładności. Ogółem grafika oryginalna, przepełniona różnymi dziwactwami, sprawiająca wrażenie "śliskiej" - kto co lubi, choć gdyby zwolnić z tymi pojedynczymi klatkami, byłby to najmniejszy problem tego anime.

Czas natomiast na ostatni element tej męczącej układanki. Jako osoba przykuwająca do tego ogromną uwagę, muzyka w Bakemonogatari stała się dla mnie istnym gwoździem do trumny. Jeśli melodie (dające wrażenie w kółko puszczających utworów kilkunastosekundowych) zaczynają dudnić w uszach, a Wy czujecie się jakby przeprowadza była na Was jakaś dziwna hipnoza, uwierzcie mi na słowo, w połączeniu z ciągnącymi się dialogami i wymienionymi przeze mnie aspektami graficznymi, ciężko jest się skupić na czymkolwiek. Jestem osobą, która ma z tym czasami zbyt duże trudności, a oglądając Bakemonogatari miałam wrażenie, jakbym stała w tłumie gadających do mnie ludzi. Nic przyjemnego. Rzadko mi się zdarza stawiać rekordowo niskie oceny w tej kategorii, ale gdyby nie chwilowe przerwy w postaci całkiem niezłych, prostych utworów, nie wahałabym się postawić temu anime zero, ba! Zrobiłabym to z ogromną przyjemnością, bo mało interesujący soundtrack to jedno, ale męczący i irytujący soundtrack to ode mnie wielkie 'nie'. W kwestii openingów i endingów wiele do gadania nie ma, bo były to takie dość typowe pioseneczki. Oprócz głównego openingu, "staple stable" (Chiwa Saito), anime zaproponowało jeszcze 4 kawałki przypisane do poszczególnych wątków - "Kaerimichi" (Emiri Katou), "ambivalent world" (Miyuki Sawashiro), "Ren'ai Circulation" (Kana Hanazawa) i "Sugar Sweet Nightmare" (Yui Horie). Za ending posłużyło tutaj "Kimi no Shiranai Monogatari" w wykonaniu supercell.

~Podsumowanie~

Tak jak pisałam, jest to anime, które albo do kogoś przemówi, albo nie, koniecznie więc dajcie znać w komentarzu, co Wy o Bakemonogatari sądzicie ;) Szczerze Wam powiem, nie mam żadnej ochoty na zagłębianie się w kolejne sezony po tych traumatycznych przeżyciach, ale ciekawa jestem jakie są Wasze odczucia także na temat kolejnych tworów z tej serii. Czy warto dawać im szansę, nawet pomimo mojego złego wrażenia? Tak czy inaczej, jako że tytuł ten jest tak popularny, a opinie o nim bardzo skrajne, polecam zaznajomić się z nim przynajmniej w postaci pierwszych 2-3 epizodów. Warto wyrobić sobie swoje własne zdanie, jeśli natomiast tak samo jak ja będziecie się męczyć podczas oglądania, nie daję większych szans na poprawę wraz z kolejnymi odcinkami. Mam nadzieję, że przynajmniej w ten sposób Wam nieco moją recenzją pomogę ;)

Fabuła: 0,5/5

Bohaterowie: 1/5 

Grafika: 2/5

Muzyka: 0,25/5

Ocena ogólna: 0/5

Ocena końcowa: 1,5/10

A Wy co sądzicie o Bakemonogatari?

Pozdrawiam

Kusonoki Akane